مروری بر حیات علمی و اجرایی زنده‌یاد حجت‌الاسلام دکتر فخرالدین اصغری آقمشهدی به قلم دکتر محمود دیانی

خوانشِ کارنامه فرهنگی، علمی و مدیریتی جناب حجت‌الاسلام و المسلمین دکتر فخرالدین اصغری آقمشهدی(۱۳۴۱ تا ۱۳۹۶ه.ش) از وجوه متعددی واجد اهمیت است. نخست آن‌که ایشان دانش‌آموخته سطح عالی ( چند سال درس خارج فقه و اصول) حوزه علمیه و دارای مدرک دکترای حقوق خصوصی از دانشگاه است.  به سخنی دیگر و بدون هیچ مبالغه، مسامحه و کلیشه‌پردازی، محصول حوزه و دانشگاه قلمداد می‌شوند.
دیگر آن‌که برخاسته از  خانواده‌ای مذهبی و انقلابی بود و نگارنده که سابقه بیش از ۴۰ سال آشنایی و ۳۵ سال رفاقت و ارتباط با او را دارد، همواره او را در حوزه‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی- فراخور زمانه و نیز قابلیت‌های او- فعال و تاثیرگذار یافته‌است. فعالیت چشمگیر و خاطره‌انگیزش در اقامه سوگواری حضرت سیدالشهدا(ع) و یاران آن حضرت در حسینیه سید سجاد(ع) ساری در جمع جوانان پرشورِ آن دیار و آن روزها، حضور متناوب او در جبهه‌های دفاع مقدس تا پایان جنگ تحمیلی، مهاجرت به قم برای تحصیل علوم دینی و در نهایت تلبس به لباس روحانیت و حفظِ آن تا پایان عمر، طی مدارج تحصیلی دانشگاهی تا اخذ درجه دکترا در رشته حقوق خصوصی از دانشگاه تربیت مدرس، مشارکت در تاسیس انجمن اسلامی مدرسان دانشگاه مازندران، حضور او در هیئت موسس موسسه قرآنی( فرهنگی آموزشی و پژوهشی) پیامبر اعظم( ص) ساری گواه صدق ادعای نگارنده است.
سومین وجهِ اهمیت‌مندیِ نگاه به شخصیت او، کارنامه موفق دکتر اصغری در مقطع کوتاهی است (حدود ۲۰ماه ازابتدای سال ۱۳۹۳ تا اواخر آبان ۱۳۹۴ه.ش) که ریاست بزرگ‌ترین و جامع‌ترین مرکز آموزش عالی استان مازندران؛ یعنی دانشگاه مازندران را عهده‌دار بوده‌است. از قضا  تقدیم این نوشتار کوتاه به همایش مازندران‌شناسی و الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت، تحت تاثیر همین وجه سوم است؛ به ویژه از آن رو که نگارنده علاوه‌بر آن که ۲۱ سال در دانشگاه مازندران همکار او بود؛ در زمان ریاست ایشان در امور  فرهنگی و اجتماعی دانشگاه، افتخار معاونت او را هم داشت و در واقع اطلاعاتی که مبنای داوری‌ها و یافته‌های  این نوشتار است، تجربه‌های زیسته صاحب این قلم با دکتر اصغری است.
مطالعه دقیق روحیات و عملکرد آن زنده‌نام در دوران ریاست دانشگاه، التزام ایشان را به مواردی نشان می‌دهد از جمله: الف. اخلاق‌مداری: برخورد ملایم با کلیه افراد تحت مدیریت بدون مرزبندی‌های مختلف، مقدم‌داریِ  حفظ آبروی اشخاص در موارد خاص، احترام به شخصیتِ  همکاران (اعضای هیئت علمی، کارمندان و دانشجویان)  و تکریم همگان به ویژه چهره‌های برتر علمی، اخلاقی و ارزشی در عملکرد او کاملاً نمایان بود.
ب. قانون‌مداری: به عنوان یک حقوقدان، افزون بر برخورداری از دانش حقوق، در توجه به قوانین، بخش‌نامه‌ها و آیین‌نامه‌ها شهره خاص و عام شده بود؛ به‌گونه‌ای که کمتر کسی می‌توانست به خود اجازه دهد تا امری خلاف قانون را از او بخواهد. نگارنده بارها شاهد مقاومت هزینه‌پردازانه او در مقابل توصیه‌ها و سفارش‌های ناروا و طمع‌ورزانه بوده است.
پ. استفاده ازعناصر صالح در مدیریت‌ها:  در این‌باره شواهد بسیار است و در این مجال کوتاه فقط به این نکته اشاره می‌شود که در دوره ایشان بیشترین استفاده از افراد متدین،کاردان و با سوابق حضور در جبهه‌های دفاع مقدس را شاهد بودیم
ت. شفافیت: مدیریت او بر مدار قانون بود. به همین دلیل در موارد مختلف به ویژه انتصابات و حوزه‌های مالی و اداری کاملا روشن و شفاف عمل می‌کرد. به جرئت می‌توان گفت اگر کسی در موردی خاص خواسته‌ای داشت و بر قوانین آن، آگاهی داشت می‌توانست مطمئن باشد که دکتر اصغری وفقِ آن عمل می‌کند و اگر خواسته‌اش در تعارض با قانون – در هر سطحی- بود؛ هیچ امیدی به انجام آن از سوی ایشان وجود نداشت.
ث. مشورت‌گیری:  دکتر اصغری در شئون مختلف اداره دانشگاه اهل استشاره بود. در میان شواهد فراوان این امر تنها به این مورد اشاره می‌شود که برای نخستین‌بار در زمان او نصب روسای دانشکده‌ها از طریق نظرخواهی(= اخذ آرای اعضای هیئت علمی از طریق صندوق و با نظارت معتمدان دانشکده‌ها) از همه اعضای هیئت علمی دانشکده‌ها و پیشنهاد چندنفر از حائزان رتبه‌های نخست؛ انجام پذیرفت که آثار ارزش‌مند این اقدام مقاله‌ای جداگانه را می‌طلبد.
ج. زهد شخصی در استفاده از اختیارات و امکانات حاصل از موقعیت ریاست دانشگاه: در این‌باره اشاره به دو مورد خاص کافیست: نخست آن‌که پیش از انتصاب ایشان، پرونده استادی او از کمیسیون تخصصی هیئت ممیزه دانشگاه با موفقیت عبور کرده بود. از آنجا که بررسی پرونده‌اش در هیئت ممیزه‌ای که خودش رییس آن شده بود؛ خالی از شائبه نبود؛ – اگرچه خلاف قانون هم نبود!- به پیشنهاد خودش به وزارتخانه ارجاع شد تا در هیئت ممیزه دانشگاهی دیگر – آن هم نه به انتخاب  یا پیشنهاد او- بررسی شود که همین اتفاق افتاد و ایشان به مقام استادی نایل آمد.
مورد دیگر سفر دانشگاهی ایشان به مسکو بود که طبق معمول وجهی در اختیارشان قرار گرفته بود. برای مسئولان مالی دانشگاه باور پذیر نبود که ایشان برخلاف رویه متعارف، بخشی از آن را پس از بازگشت، به دانشگاه برگرداند! در حالی که مصرف کامل آن امری متداول و بدون هیچ پیامد اداری بود.
از دقت و تعمق در موارد پیش‌گفته می‌توان نتیجه گرفت که مدیریت بر مبنای ارزش‌های اخلاقی، دینی و انسانی می‌تواند سبب موفقیت‌های بزرگ باشد و هم‌چنین شیوه دکتر اصغری به عنوان یک مدیر و دانش‌مند روحانی و مازنی برای مدیریت در استان و به ویژه در حوزه مدیریت‌های دانشگاهی، میراثی ارج‌مند، موثر، قابل مطالعه و الگوگیری برای ما و آیندگان است.